Ana Sayfa

Klasik Müzik CD

Saygun - CD

Sinan Dizmen, Elif Önal

60.00 TL

(KDV Dahil)

SEPETE EKLE

(+) Alışveriş Listeme Ekle

3 iş günü içerisinde kargoya verilir.

Taksit seçeneklerini görmek için tıklayınız.

Ürün Hakkında

Barkod: 8698540819064 , Katalog No: AK 1906-2 , Firma: A.K. Müzik , Yayınlanma Tarihi: 20 Aralık 2019

Tür: Klasik Müzik , Enstrümantal , Oda Müziği , 20-21. Yüzyıl , Çello , Piyano , Yerli Besteciler (Klasik Müzik) , Yerli Yorumcular (Klasik Müzik)

Format Türü: CD, Format: 1 CD, Süre: 72:10

“– Bu çocuk sanatkârdır fakat ahlâken zayıftır. – Sanat başka, ahlâk başka. Bu çocuk sanatkâr!” Yukarıdaki iki karşıt görüşün, 1934 yılında Ankara’da, Cumhurbaşkanlığı Köşkü’nde verilen bir toplantıda sarf edildiği rivayet edilmektedir. Hakkında tartışılmakta olan “çocuk” genç bir bestecidir. Besteciyi hedef alan ilk ifade, Riyaset-i Cumhur Filarmoni Orkestrası’nın (bugün Cumhurbaşkanlığı Senfoni Orkestrası) şefi Zeki Üngör’e (1880-1958) atfedilmiştir. Onu korumaya alan ikinciyse Atatürk’e. Erken Cumhuriyet Dönemi Türkiye’sinin son derece dinamik ancak bir o kadar da çalkantılı müzik yaşamında Ahmed Adnan Saygun’nun kişiliği üzerinden yürütülen fikirsel polemikler ve kamplaşmaya sıkça rastlanmıştır. Müzisyenler, müzikologlar ve müzik öğrencileri kadar bürokratlar, siyasetçiler ve hatta siyasî köşe yazarları da yukarıdakine benzer tartışmalar içinde yer almışlardır. Verilen söz düellolarının izlerini, o günün gazete ve dergi makaleleri kadar, son birkaç onyılda yayınlanmış müziktarihsel ve anısal kitaplardaki bölümler aracılığıyla bugün de sürebiliyoruz. 1930ların Saygun karşıtları onu kişilik olarak huysuzluk, inatçılık ve üstlerine karşı saygısızlıkla, sanatsal ve bilimsel açıdansa yetersizlik, Avrupa özentiliği ve bazı fikirsel konularda köktencilikle eleştirmişlerdir. Bu eleştirel çevre, genç bestecinin Türk modernleşmesinin müzik ayağından uzak tutulmasını gerekli saymıştır. Taraftarları ise ona bütünüyle ters açıdan bakmışlardır. İyi huylu, utangaç, çelebi kişiliğe sahip olan genç besteci sanatsal açıdansa dahiyane vasfa sahiptir. Orkestra şefliği, müzikbilimciliği, titiz pedagogluğu, müzik düşünürlüğü ve yazarlığıyla örnek bir profesyoneldir. Onun, musıki inkılâbı’nın merkezinde yer alması gerekliliği bu sempatizan çevre tarafından dile getirilmiştir. Türk kültür hayatı bir yönden diğerine savrulurken Saygun kimi zaman tüm resmî görevlerinden el çektirilen diğer zamansa devlet kurumlarınca el üstünde tutulan ayrıcalıklı bir sanat insanı olmuştur. Bu değişmenin nedenleri düşündürücüdür. Türkiye’de çağdaşlaşma süreci savaşlar arası dönemden İkinci Dünya Savaşı sonrasına doğru yön mü değiştirmiştir? Yoksa Saygun’un kişiliği ve müzik anlayışı mı? Ya da bunlardan tamamen ayrı olarak bizatihi uluslararası müzik hayatı mı?...Yiğit Aydın Bilkent Saygun Merkezi direktörü 2 Mayıs 2018, Bilkent

ENGLISH

“ – This kid is an artist but has weak morals. – Art and morals are different things. This kid is an artist!”Allegedly, the two opposing views above were expressed in a meeting held in Ankara in 1934 at the Presidential Mansion. The “kid” being discussed was a young composer. The first expression targeting the composer was attributed to Zeki Üngör (1880-1958), the maestro of the Presidential Philharmonic Orchestra (today Presidential Symphony Orchestra). The second expression in defense of him was attributed to Atatürk, the president of the in 1923 proclaimed Republic. In the dynamic yet equally turbulent life of music in the Early Republic Period of Turkey, the ideological polemics and polarizations carried out through the personality of Ahmed Adnan Saygun were frequent. Musicians, musicologists and music students, as well as bureaucrats, politicians and even political columnists have been involved in discussions similar to the one above. We may trace the word duels today through the newspaper and magazine articles of those dates as well as chapters in the music history books and memoirs published in the last few decades. Saygun’s adversaries in 1930s criticized him for being moody, stubborn and disrespectful against his superiors due to his personality as well as artistic and scientific inadequacy, European pretentiousness and radicalism due to some of his ideas. This critical circle deemed it necessary to keep the young composer away from the musical stance of Turkish modernization or the so-called music reform (Tr. musıki inkılabı). His followers, on the other hand, looked at him entirely in the opposite direction. The young, good-natured, well-mannered composer, who had a shy personality, had a genius in an artistic sense. He was an exemplary professional with his gift in orchestral conducting and musicology, his meticulous pedagogy, musical thinking and scholarship. The need for him to be at the center of the music reform has been expressed by his sympathizers. While Turkish cultural life was in turmoil, Saygun has sometimes been a privileged artist who was held in high esteem by the state institutions, yet in other times, he was forced to withdraw from all of his official duties. The reasons for this change are thought-provoking. Has the modernization process in Turkey changed direction from the interwar period to the post-WWII period? Was the change due to Saygun's personality and musical understanding? Or was it the international music life itself, completely separate from the above-mentioned processes, that has changed?...Yiğit AydınBilkent Saygun Merkezi direktörü2 Mayıs 2018, Bilkent

Eser Listesi

Ahmed Adnan Saygun

Sonat Op.12, çello ve piyano için | Sonata Op.12, for cello and piano (1935)

1. I. Animato

8:09

2. II. Largo

5:24

3. III. Allegro assai

5:08

Süit Op.2, “Piyano İçin Beş Parça” | Suite Op.2, “Five Pieces for Piano” (1931)

4. I. Preludio - Con Anima

2:23